“Biz”(!)i kıskanıyorlar!

Ne için çıkmıştık yola. Kimlerle beraberdik.. Cebimizde tesbih taşırdık, takke taşırdık. Bir de misvak! Dillerimizde dualar. Ülkemizi, bölgemizi, dünyayı değiştirecektik. Dillerde tekbir, Allahu ekber!

“Az zamanda büyük işler başardık”. Hızlıydık, başımız döndü. Bu kadar yüksekten bakınca insancıklar ne kadar küçük gözüküyormuş. Para ne kadar tatlıymış, şehvet insanı uçururmuş.. “Su insanı boğar, ateş yakarmış! Her doğan günün bir dert olduğunu,. İnsan bu yaşa gelince anlarmış.” Hep böyle şiirler okurduk. “Sakarya”dan başka şiirler de varmış. Huriler için cenneti beklemek yerine 5 yıldızlı otellerin kıral dairelerinde bekleyen başkaları da varmış. Yeter ki paran olsun. Ya da Şeytanın işadamı versiyonunun beklediği imzayı atarsan, cenneti beklemeden de muradına erişmek mümkünmüş!?. Netekim eldeki bir kuş, telgrafın tellerine tünemiş 40 kuştan daha değerliymiş.

Hem canım, n’olacak, tevbe edersin, olmazsa bir de Hac-Umre, 7 yıldızlı tarafından, çaldıklarının yüzde birine şehrin bir köşesine bir mescid çaktın mı, senden iyi kim olabilir ki!?

Ava gittik, ama avlandık. Dönüştürelim derken dönüştük. Para, makam ve güç dönüştürücüdür. Ama önce kendine sahip olmak isteyeni dönüştürür. Öyle olduk. Biz de dönüştük.. Çevremizde “yola çıktıklarımız” yok artık. Yolda bulduklarımız, yola çıktıklarımıza haddini bildiriyorlar, onları eleştirmeye kalktıklarında. Eskisinden kopan yeni partilerimizin il kadın kolları başkanları İstanbul sözleşmesinden geri çekilme yönündeki kararın iptali için mahkeme kapılarında basın açıklaması yaparken, “Kadınları kaderlerine terk etmemek”ten söz ediyorlar. Sahi kim bunlar? Sözlerinin ne anlama geldiğinin farkındalar mı? Ağızlarından çıkanı kulakları duyuyor mu! Bunlar mı “derdimize deva” olacaklar!? 

YAZININ DEVAMI...